เมื่อใดไร้ซึ่งปัญหา เมื่อนั้นปัญญาไม่บังเกิด

เนื้อเรื่อง

          การวิวัฒนาการถนอมเนื้อปลาของชาวนา ตั้งแต่แรกเริ่มเดิมที หนองน้ำอุดมสมบูรณ์ไปด้วยปลา พวกเขาไม่เคยคิดถึงวิธีถนอมปลานั้น พอเมื่อความแล้งแรกได้เค้ามาในชีวิตของเค้า ปลาได้หายไปกับบ่อน้ำที่เหือดแห้ง พวกเค้าต่างคิดหาวิธีกันว่า จะทำอย่างไร จึงจะถนอมปลาไว้ให้กินได้นานๆ เพราะถ้าไม่คิดหาวิธีเก็บปลาไว้กินนานๆแล้ว เค้าจะขาดเนื้อปลาอันอุดมสมบูรณ์ด้วยธาตุอาหารไป หากว่าสระน้ำจะแห้งอีก คิดกันหลายวันคิดไม่ออก พอกับไปที่บ่อ พบปลาที่ก้นบ่อโดนแดดและความร้อน ทำให้มันค่อนข้างแห้ง โดยปกติเค้าพบว่าปลามันจะเน่า แต่พอสังเกตปลาตัวเล็กๆนั้น กับไม่พบกลิ่นเน่าเลย  เค้าเลยไปทดลองด้วยการนำปลาจากสระอื่นที่ยังเป็นสระที่ใหญ่ยังไม่แห้ง มาลองหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ เหมือนปลาเล็กๆ แล้วมาตากแห้งดู ปรากฎว่า ทำได้ จึงได้วิธีการถนอมอาหารที่เรายังใช้จนปัจจุบัน ที่เรียกว่า "ปลาแดดเดียว" ทำให้เก็บถนอมปลาไว้ทานได้2-3เดือน พอมาหลังเข้าอีก ยิ่งแล้งหนักเป็นเวลานานมากๆ กว่าจะมาอุดมสมบูรณ์อีกครั้ง ทำให้พวกชาวนาได้ครุ่นคิด ว่าปลาแดดเดียวจะมีรสชาติค่อนข้างเค็ม ทำไมเราไม่ลองนำปลามาใส่ในเกลือซึ่งมีความเค็ม แล้วบรรจุลงในภาชนะใส่ใหที่พวกเค้า ไว้ใส่น้ำดื่ม และแล้วมันก็ได้ผล จนกลายเป็น"ปลาร้า"ทำให้สามารถเก็บถนอมปลาไว้ทานได้2-3ปี

ถ้าไม่เกิดปัญหา ชาวนาคงไม่เกิดปัญญาความรู้ในเรื่องต่างๆนี้
ถ้าหากเราไม่เจอปัญหา เราคงไม่รู้ว่าเรามีปัญญาความสามารถเพียงใดในการแก้ไขและพิชิตมัน

หากพบใครสักคนมีปัญหา อย่าใดซ้ำเติมเค้าเลย จงเป็นผู้คอยแนะนำ และช่วยกระตุ้นให้เค้าใช้พลังความรู้ ให้เกิดปัญญา แก่เค้ากันเถอะนะ

(เรื่องข้างต้น เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้อ้างอิงจากข้อมูลความจริง)